Het Zuidwesten en onze eerste werkdagen
Door: Thijs en later ook Dionne
Blijf op de hoogte en volg Thijs en Dionne
11 December 2013 | Australië, Walpole
Daar zit je dan, alleen in een caravan met niks om te doen terwijl Dionne (hier ook wel mijn lovely bride genoemd) hard aan het werk is. Dit vraagt natuurlijk om wat verduidelijking, dus die zal ik geven aangezien ik nu toch alle tijd heb.
Dit is dag 5 op de camping waar we werk hebben gevonden. Op 5 December, hoe toevallig, had ik een voicemail bericht waarin de eigenaar van de camping vroeg of we al eerder konden komen. Zij hadden namelijk extra werk omdat ze over de hele camping kabels moesten ingraven voor digitale tv. Op dat moment stonden wij net op een parkeerplaats in Manjimup te lunchen en probeerden we te bedenken wat we moesten doen tot we aan het werk konden. Dit gaf ons dus een ideale oplossing en zijn dus meteen daar naartoe gereden.
Op de camping ontmoetten we Jim, de eigenaar. Hele aardige vent die bizar veel weg heeft van Jim Carrey, super grappig. Na ons voorgesteld te hebben kregen we meteen de sleutels van de caravan en hadden we de rest van de middag en avond om onszelf te settelen. De caravan is zelf erg groot, compleet met keuken, koelkast, oven, magnetron, tv en een net zo grote aanbouw. Na alles even grondig schoongemaakt te hebben voelde het best prima, op het vreemde gevoel van vastzitten en binnen zijn na. Maar dat went vast wel, dachten we.
Volgende dag konden we meteen aan de slag. Ik met schep en pikhouweel om geulen uit te graven en Dionne aan de schoonmaak. Ik werkte die dag met Jim en Danielle, de eigenaren, en Dionne met Brian en/of Erica, de managers. Alle 4 zijn het super aardige mensen, door Brian en Erica zijn we zelfs al uitgenodigd om mee te eten tijdens hun kerstdiner met familie. Werken die eerste dag ging prima, allebei wel wat moe vanwege het luie zweet dat eruit kwam en ik had wel wat spierpijn van een dag graven. Niks wat een lekker koud biertje uit de koelkast niet kon verhelpen.
Op de tweede dag kwam ik persoonlijk lastig me bed uit, toch wel last van het graven. Erg leuk dat ik meteen dus weer een hele dag met graven voor de boeg had. Dionne had een volle dag met schoonmaken van huisjes op programma. Dit wil zeggen dat ze 45 minuten over een klein huisje mag doen, maar in werkelijkheid al na 15 minuten zit duimen te draaien. Maar aangezien we per uur betaald worden en niet per huisje willen we ons best aanpassen, no hurries!
Tijdens het graven wilde me rechterarm alleen niet echt meewerken, dat maakte het wel wat vervelend. Uiteraard wil je ook niet meteen moeilijk doen op je tweede dag, dus gewoon doorgaan. 's Avonds deed mijn arm best wel een beetje pijn, maar met een vrije dag in het vooruitzicht zou dat vast goed komen.
Die zondag deden we daarom ook niet veel, behalve een politiecontrole ontwijken tijdens het boodschappen doen. Je wilt immers niet de gok nemen dat ze iets vinden of problemen geven om iets stoms.
Op maandag hadden Dionne en ik onze eerste werkdag samen. We werden ingewerkt voor het schoonmaken van de toilet en douchegebouwen. Uiteraard geen moeilijke klus, je hoeft alleen maar te onthouden waar je alles kan vinden. Tijdens de drukte tijdens de zomervakantie hier zullen we op deze manier veel samenwerken, dat is dus een gezellig vooruitzicht. 's Middags moest ik alleen weer graven en Dionne huisjes schoonmaken. Toen kwam ik erachter dat me arm toch best wel pijn deed, het was in ieder geval een geheel nieuw gevoel... In de avond maar gel op me arm gedaan om te verdoven en hopen dat een nachtje slaap zou helpen.
Maar nu raden jullie het vast al, een nachtje slapen was niet genoeg. Vanmorgen wilde ik gaan werken maar dat vond Erika toch niet zo'n goed idee, ze belde zelfs de plaatselijke zuster (Walpole heeft geen dokter). Daar kon ik gelijk dezelfde ochtend terecht en nu moet ik dus rust houden met me arm, deze is dik, warm en ergens zit een kneuzing/scheurtje in me spieren/pezen. Van Danielle mag ik ook minstens 2 dagen niet werken. Dus ingewikkeld en in een mitella terwijl Dionne mijn schep- en harkwerk aan het doen is omdat het schoonmaakwerk op is.
...............
Ondertussen is Dionne klaar met werken dus zullen we samen nog proberen een korte samenvatting te geven over alles wat we meegemaakt hebben na de laatste blog.
Na Coral Bay (ja, dat is inderdaad een hele tijd geleden) zijn we doorgereden naar Monkey Mia. Monkey Mia staat bekend om de wilde dolfijnen, die 's ochtends door de rangers gevoerd worden terwijl je tot je knieën in het water op 30 cm afstand kan kijken. Erg gaaf om deze leuke dieren ook in het wild gezien te hebben.
Hierna zijn we via Geraldton naar Perth gereden. Onderweg hebben we nog een tussenstop gemaakt bij de Pinnacle desert, een grote gele woestijn met allemaal vreemd uitziende rotspunten. Grappig om te zien trouwens hoe een grote stad voor Australië, zoals Perth, zo klein kan zijn voor ons Nederlandse begrip. We hebben in 1 dag heel de binnenstad van Perth doorgelopen en de highlights gezien.
Via Fremantle doorgereden naar Bunburry, waar we tijdens de was ophangen de blijde boodschap kregen van onze baan, vanaf dat moment no more worries!
Na drie relaxte dagen, om de baan-zoek-stress kwijt te raken, zijn we naar busselton gereden om de langste houten jetty (pier) van het zuiderlijk halfrond te bewandelen. Er reed ook een treintje voor de luie mensen naar het eind, maar omdat het maar een half uurtje heen en half uurtje terug lopen was zijn we die uitdaging aangegaan. Aan het eind was een onder water observatorium. Daar zagen we het kleurrijke vis- en koraalleven onder een houten pier.
Ook kwamen we hier Alex en Sabrina tegen, een stel uit Oostenrijk, waar we de drie relaxte dagen naast hebben gestaan op de camping. Uiteindelijk hebben we toen nog 5 dagen samen gereisd.
Met zijn 4e hebben we het zuidwestelijke puntje verkend, een grot bezocht met het grootste hangende tableau ter wereld en hebben we vooral veel gratis proeverijen gedaan bij fudge, karamel, kaas, olie, chocolade en nougat fabrieken.
Ondertussen zijn we we opnieuw achter gekomen dat de dieren in Australië niet echt bang zijn voor mensen.
Toen we op een camping gezellig met zijn 4e bij het kampvuur zaten kregen we bezoek van een possum, die onze pannen kwam schoonlikken en zich tegoed deed aan een paar hele tenen knoflook. Dit alles op een halve meter afstand. Ook zijn we aangevallen door een Megpie (soort kraai) en een uil. Beide zijn zo gemeen om dit altijd van achter te doen.
Na een kleine week samen gereisd te hebben, hebben we afscheid genomen op de parkeerplaats in Manjimup, waar ons verhaal hier boven begon.
Nu we trouwens een vaste verblijfplaats hebben hier in Walpole, hebben we dus ook een adres:
Thijs en Dionne
Coalmine Beach Holiday Park
po box 96
Walpole WA 6398
(Sommigen hadden misschien al een adres van ons postvak in Sydney, deze hebben we nog steeds. Echter, post meteen naar Walpole scheelt ons forwarding kosten.)
Tot onze volgende update!
Dit is dag 5 op de camping waar we werk hebben gevonden. Op 5 December, hoe toevallig, had ik een voicemail bericht waarin de eigenaar van de camping vroeg of we al eerder konden komen. Zij hadden namelijk extra werk omdat ze over de hele camping kabels moesten ingraven voor digitale tv. Op dat moment stonden wij net op een parkeerplaats in Manjimup te lunchen en probeerden we te bedenken wat we moesten doen tot we aan het werk konden. Dit gaf ons dus een ideale oplossing en zijn dus meteen daar naartoe gereden.
Op de camping ontmoetten we Jim, de eigenaar. Hele aardige vent die bizar veel weg heeft van Jim Carrey, super grappig. Na ons voorgesteld te hebben kregen we meteen de sleutels van de caravan en hadden we de rest van de middag en avond om onszelf te settelen. De caravan is zelf erg groot, compleet met keuken, koelkast, oven, magnetron, tv en een net zo grote aanbouw. Na alles even grondig schoongemaakt te hebben voelde het best prima, op het vreemde gevoel van vastzitten en binnen zijn na. Maar dat went vast wel, dachten we.
Volgende dag konden we meteen aan de slag. Ik met schep en pikhouweel om geulen uit te graven en Dionne aan de schoonmaak. Ik werkte die dag met Jim en Danielle, de eigenaren, en Dionne met Brian en/of Erica, de managers. Alle 4 zijn het super aardige mensen, door Brian en Erica zijn we zelfs al uitgenodigd om mee te eten tijdens hun kerstdiner met familie. Werken die eerste dag ging prima, allebei wel wat moe vanwege het luie zweet dat eruit kwam en ik had wel wat spierpijn van een dag graven. Niks wat een lekker koud biertje uit de koelkast niet kon verhelpen.
Op de tweede dag kwam ik persoonlijk lastig me bed uit, toch wel last van het graven. Erg leuk dat ik meteen dus weer een hele dag met graven voor de boeg had. Dionne had een volle dag met schoonmaken van huisjes op programma. Dit wil zeggen dat ze 45 minuten over een klein huisje mag doen, maar in werkelijkheid al na 15 minuten zit duimen te draaien. Maar aangezien we per uur betaald worden en niet per huisje willen we ons best aanpassen, no hurries!
Tijdens het graven wilde me rechterarm alleen niet echt meewerken, dat maakte het wel wat vervelend. Uiteraard wil je ook niet meteen moeilijk doen op je tweede dag, dus gewoon doorgaan. 's Avonds deed mijn arm best wel een beetje pijn, maar met een vrije dag in het vooruitzicht zou dat vast goed komen.
Die zondag deden we daarom ook niet veel, behalve een politiecontrole ontwijken tijdens het boodschappen doen. Je wilt immers niet de gok nemen dat ze iets vinden of problemen geven om iets stoms.
Op maandag hadden Dionne en ik onze eerste werkdag samen. We werden ingewerkt voor het schoonmaken van de toilet en douchegebouwen. Uiteraard geen moeilijke klus, je hoeft alleen maar te onthouden waar je alles kan vinden. Tijdens de drukte tijdens de zomervakantie hier zullen we op deze manier veel samenwerken, dat is dus een gezellig vooruitzicht. 's Middags moest ik alleen weer graven en Dionne huisjes schoonmaken. Toen kwam ik erachter dat me arm toch best wel pijn deed, het was in ieder geval een geheel nieuw gevoel... In de avond maar gel op me arm gedaan om te verdoven en hopen dat een nachtje slaap zou helpen.
Maar nu raden jullie het vast al, een nachtje slapen was niet genoeg. Vanmorgen wilde ik gaan werken maar dat vond Erika toch niet zo'n goed idee, ze belde zelfs de plaatselijke zuster (Walpole heeft geen dokter). Daar kon ik gelijk dezelfde ochtend terecht en nu moet ik dus rust houden met me arm, deze is dik, warm en ergens zit een kneuzing/scheurtje in me spieren/pezen. Van Danielle mag ik ook minstens 2 dagen niet werken. Dus ingewikkeld en in een mitella terwijl Dionne mijn schep- en harkwerk aan het doen is omdat het schoonmaakwerk op is.
...............
Ondertussen is Dionne klaar met werken dus zullen we samen nog proberen een korte samenvatting te geven over alles wat we meegemaakt hebben na de laatste blog.
Na Coral Bay (ja, dat is inderdaad een hele tijd geleden) zijn we doorgereden naar Monkey Mia. Monkey Mia staat bekend om de wilde dolfijnen, die 's ochtends door de rangers gevoerd worden terwijl je tot je knieën in het water op 30 cm afstand kan kijken. Erg gaaf om deze leuke dieren ook in het wild gezien te hebben.
Hierna zijn we via Geraldton naar Perth gereden. Onderweg hebben we nog een tussenstop gemaakt bij de Pinnacle desert, een grote gele woestijn met allemaal vreemd uitziende rotspunten. Grappig om te zien trouwens hoe een grote stad voor Australië, zoals Perth, zo klein kan zijn voor ons Nederlandse begrip. We hebben in 1 dag heel de binnenstad van Perth doorgelopen en de highlights gezien.
Via Fremantle doorgereden naar Bunburry, waar we tijdens de was ophangen de blijde boodschap kregen van onze baan, vanaf dat moment no more worries!
Na drie relaxte dagen, om de baan-zoek-stress kwijt te raken, zijn we naar busselton gereden om de langste houten jetty (pier) van het zuiderlijk halfrond te bewandelen. Er reed ook een treintje voor de luie mensen naar het eind, maar omdat het maar een half uurtje heen en half uurtje terug lopen was zijn we die uitdaging aangegaan. Aan het eind was een onder water observatorium. Daar zagen we het kleurrijke vis- en koraalleven onder een houten pier.
Ook kwamen we hier Alex en Sabrina tegen, een stel uit Oostenrijk, waar we de drie relaxte dagen naast hebben gestaan op de camping. Uiteindelijk hebben we toen nog 5 dagen samen gereisd.
Met zijn 4e hebben we het zuidwestelijke puntje verkend, een grot bezocht met het grootste hangende tableau ter wereld en hebben we vooral veel gratis proeverijen gedaan bij fudge, karamel, kaas, olie, chocolade en nougat fabrieken.
Ondertussen zijn we we opnieuw achter gekomen dat de dieren in Australië niet echt bang zijn voor mensen.
Toen we op een camping gezellig met zijn 4e bij het kampvuur zaten kregen we bezoek van een possum, die onze pannen kwam schoonlikken en zich tegoed deed aan een paar hele tenen knoflook. Dit alles op een halve meter afstand. Ook zijn we aangevallen door een Megpie (soort kraai) en een uil. Beide zijn zo gemeen om dit altijd van achter te doen.
Na een kleine week samen gereisd te hebben, hebben we afscheid genomen op de parkeerplaats in Manjimup, waar ons verhaal hier boven begon.
Nu we trouwens een vaste verblijfplaats hebben hier in Walpole, hebben we dus ook een adres:
Thijs en Dionne
Coalmine Beach Holiday Park
po box 96
Walpole WA 6398
(Sommigen hadden misschien al een adres van ons postvak in Sydney, deze hebben we nog steeds. Echter, post meteen naar Walpole scheelt ons forwarding kosten.)
Tot onze volgende update!
-
11 December 2013 - 09:24
Elha:
Zo weer een lekker lang verhaal. Weer heel veel meegemaakt en nu op de camping. Sterkte met je arm Thijs. Dikke knuffel. -
11 December 2013 - 09:56
Michiel, Linda En Pim:
Jeetje jongens, wat klinkt dat goed allemaal, tenminste... het meerendeel dan :p
Wat fijn dat jullie nu werk hebben en daardoor nog even kunnen blijven!
Enjoy, geniet ervan en we spreken elkaar snel weer!
Liefs, Michiel, Linda en Pim
Oh ja, Pim vindt de kangoeroe van de Sint veel leuker dan megpies en uilen :)
xx -
11 December 2013 - 10:11
Fenna:
Nog steeds onwijs leuk om jullie avonturen mee te beleven!
Thijs doe je wel voorzichtig!! Beterschap
Xxx Fenna -
12 December 2013 - 07:03
Hennie:
Thijs en Dionne
Wat een verhaal en wat levendig opgeschreven. Het leest fijn.
Thijs heel veel sterkte met je arm . Dionne en Thijs geniet van jullie verblijf, werkse, en doe voorzichtig.
Veel liefs. -
12 December 2013 - 07:45
Iris:
Heee, broertje wat vervelend van je arm, hoop dat je snel weer kan gaan werken en dat je niet veel pijn hebt. Maar wat een leeuk verhaal weer om te lezen zeg, jullie doen echt stoere dingen! En wat gaaf dat jullie ook zoveel mensen ontmoeten, echt leuk! Succes met schoonmaken en thijs jij sterkte met je arm! Tot snel weer via de whatsapp :)
Dikke kuss xxxxxx -
12 December 2013 - 09:52
Rosemarie:
Nou, nou wat een verhaal weer, het is ook nooit saai met jou hé Thijs. Hopelijk gaat het al weer wat beter met je arm. Gescheurde pezen en spieren zijn heeeel hardnekkig en super pijnlijk. Dus ff rustig aan jochie. En Dionnne met een pikhouweel is wel super stoer.
Ik ben blij dat jullie werk gevonden hebben en daardoor lekker je gang kunt gaan en nog even blijven.
Geniet van jullie comfortabele caravan en je omgeving en we horen het wel weer.
Dikke tút. -
12 December 2013 - 13:31
Gaby:
Super leuk om te lezen zeg! Jullie schrijven heel leuk en ondernemen echt super veel, echt heel erg leuk! Leuk dat jullie ook zoveel leuke mensen ontmoeten!
Thijs sterkte met je arm en succes met werken beide.
xxx -
12 December 2013 - 21:16
Pap En Mam Van Thijs:
jullie maken nogal wat mee daar, leuk dat jullie dat stel weer hebben ontmoet, wel jammer dat je geblesserd raakte, en leuk dat jullie met de kerst uitgenodigd zijn om te komen eten. groetjes uit waddinxveen -
14 December 2013 - 16:30
Opa En Len:
tjonge,tjonge wat een belevenissen
hoofdzaak is en blijft dat jullie het zo goed
naar jullie zin hebben
houden zo en tot het volgende verslag -
20 December 2013 - 22:03
Cornel:
Hoi Dionne & Thijs, fijn dat jullie voorlopig een vaste stek en werk hebben gevonden. Een filmpje van de caravan hebben we (opa en ik) op de mobiel gezien. Sterkte met je arm ik hoop dat je inmiddels er inmiddels geen last meer van hebt. Ik hoop dat jullie binnenkort ook van de omgeving kunnen genieten, groet, Cornel -
24 December 2013 - 15:36
Annet Siregar:
Hoi Thijs en Dionne,
Op de pijnlijke arm van thijs na gaat het jullie goed af is te lezen en te zien,fantastisch!!
leuke verhalen.
Nu hier in Holland is het bijna kerstavond.bij jullie is hij al aangebroken dit tijdstip.Geen witte maar natte kerst tnt en veel wind BRRR.
Jullie kaart kwam vandaag als verrassing op de mat, erg leuk en precies goed op tijd verstuurd.
We zullen morgen tijdens de kerstborrel op jullie toasten dat het jullie maar goed mag bliven vergaan.
jullie ook een fijne kerst en leuk dat jullie zijn uitgenodigd om te eten.
lieve groetjes daar en geniet van de warme kerst dagen.
Groetjes Annet,Raymond en de kids. -
31 December 2013 - 14:29
Jeanne En Marijn:
hallo lieve dionne en thijs,
wij lezen alle verslagen en vinden het leuk dat jullie werk hebben.
bedankt voor de nieuwjaarskaart, dat was een hele verrassing en erg lief.
wij wensen jullie een heel gelukkig nieuwjaar en maak er wat van.
blijf lekker van elkaar genieten.
groeten vanuit rotterdam
jeanne en marijn
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
